Verslaafd.

Het is zaterdagavond 20:55. Uit mijn oordopjes komt het geluid van een nummer dat ik leuk vind, dit nummer om precies te zijn. Volgende week begint mijn toetsweek. Nog even bikkelen voor wat goede punten en dan is dit schooljaar voorbij. En dan op naar de bovenbouw. Voor me ligt m'n tekstboek van Engels, tientallen zinnen en woorden die ik over een paar dagen allemaal uit m'n hoofd moet kennen. Zucht. Maar het gaat me lukken, daar ben ik van overtuigd. Inmiddels heb ik dit nummer opgezet, en ook deze vind ik best fijn om naar te luisteren. Dan valt mijn blik op het tabblad naast dat van Blogger: Twitter.com. Nee, dat kan ik nu echt niet maken, een beetje lopen twitteren terwijl ik keihard hoor te leren. Maar ik hoor nu ook helemaal geen leuke blogpost te typen. Shit. Nou oké dan, werp even snel een blik op een paar tweets en dan weer hup aan het werk. 3.. 2.. 1.. Nee dit gaat niet werken, al die interessante (lees: onzinnige) informatie, al die honderden mensen die willen dat ik hun vragen beantwoord (lees: 1 bericht) en elke keer dat ik door klik weer nieuwe spannende dingen. Ik wil meer lezen, meer zien en nog veel meer aanklikken. Nee. Niet doen. Klik het weg en ga weer terug naar je eigen saaie leven vol met leerwerk, samenvattingen en toetsen. Nu. Oké. Daar zijn we weer. Waar waren we ook al weer gebleven..


Engelse grammatica, alle zinnen en woorden van hoofdstuk 5 en 6. Moet te doen zijn toch? Na, kan nog wel even wachten. Eerst een half uurtje aan m'n blog, Twitter, WeHeartIt, Bloglovin', Facebook, YouTube, Whatsapp, Ping etc. etc. 


Zo gaat het er nu al ongeveer de hele dag aan toe. Na een uur volle concentratie op opgaven van wiskunde en economie, moet ik even een break, anders kan ik gewoon niet verder. Onzin, natuurlijk kan ik verder, maar het zijn mijn gedachtes die totaal ergens anders zijn, die daar me laten geloven dat ik niet meer verder kan. Ik word er zo onderhand gek van, van het gevoel dat ik iets mis, als ik nu niet mijn telefoon check. Ik ben verslaafd aan het internet, I guess. Nope, ik weet het zeker.

Ik vind het heerlijk om 's avonds achter m'n laptop te kruipen, de pagina's en programma's op te starten zoals ik dat altijd doe, en dan de rest van de avond te klikken, te lachen, kwijlen bij mooie plaatjes en nieuwe dingen tegen te komen, allemaal dankzij mijn grote vriend het Internet. De laatste tijd, nu ik sinds een paar maanden weer een blog heb, wordt dat alleen nog maar meer, omdat ik daarom ook veel meer bloggers en vloggers volg. Maar eigenlijk gaat het zo ongeveer de hele dag onafgebroken door. Het begint 's ochtends, als ik op de fiets zit en ik er mijn telefoon maar bij pak om te zien wat mijn klasgenootjes aan het doen zijn, wat anderen hebben meegemaakt of wat er juist nog allemaal moet gaan gebeuren. Dat soort kleine dingen stellen me aan de ene kant heel erg gerust, ik vind het leuk, maar aan de andere kant maakt het me vrij weinig uit, schiet ik er totaal niks mee op, en pak ik mijn telefoon er alleen maar bij om wat te kunnen doen. Niet dat ik het doe uit verveling, helemaal niet, maar als ik anderen zie met een telefoon, of mensen hoor praten over wat er nou weer tussen die en die is gebeurd ben ik toch geneigd m'n kleine vriend uit m'n jaszak te halen en er even op te kijken/zoeken/lezen. Ik vind het gek om het een verslaving te noemen, maar omdat het onbewust zo'n groot deel van m'n tijd inneemt denk ik toch dat ik het zo maar even moet noemen. 


Ik weet nog wel dat ik op de basisschool zat, ik wist amper hoe een computer werkte en typen kon ik als de slechtste. Pas toen ik op de middelbare school zat, aan het begin van de eerste klas, begon ik steeds meer in contact te komen met internet en social media. Ik kreeg mijn eigen laptop, die ik nu nog steeds heb, maakte Hyves en Facebook aan en een jaar later ook Twitter. Ik werd er in het begin best onzeker van, al die mooie foto's waar ik allemaal nog nooit (bij) geweest was. En nu, 2,5 jaar later, kan ik niet meer zonder alle onnodige informatie van anderen, die iedereen zomaar klakkeloos op het internet zet. Zelf ben ik ook iemand die het nodig vindt iedereen te melden dat ik net mijn nagels heb gelakt, maar wat maakt het uit? Ik vind het leuk, het kan niks kwaad en de social media blijft erdoor maar groeien en groeien. 


Het is inmiddels 22:23 en ik begin aardig moe te worden. Zo maar slapen denk ik. Van 't leren is het vanavond niet meer gekomen. Ach wat maakt het uit, morgen weer een dag, met nog veel meer tijd, nieuwtjes, tweets, post en blogs.

Poeh poeh, het houdt ook nooit op. De sociale media blijft refreshen, en ik blijf het volgen. Lieve telefoon, en alles wat je te bieden hebt, ik hou van je, maar soms is het beter als je even niks van je laat horen.

Liefs, Juul.