Too much cuteness.

Schattigheid doet iets met me, vanbinnen. Ik kwijl weg bij katjes die elkaar knuffelen, rondhuppelende baby eendjes en ook bij kleine hondjes die het nodig vinden languit op de grond te gaan liggen, zoals hierboven. Ik kan wel gillen als ik dit soort plaatjes zie, zonder grappen. Hopelijk herkennen jullie het een (heel klein) beetje, want ik ga proberen te beschrijven wat er in me omgaat als ik een overload aan cuteness voorbij zie komen.      

Ik ben sowieso weg van alle babydieren, ik kan er geen één bedenken die ik niet of minder schattig vind. Zelf heb ik twee konijntjes, die ik een paar keer per dag half dood knuffel omdat ze gewoon te schattig zijn. Waar die schattigheid 'm zit, daar heb ik geen idee van, ik denk dat het feit dat ze zacht, klein en beestjes zijn voor mij al genoeg is om ze schattig te vinden. 

Wat ik heel gek aan mezelf vind is dat ik de schattigheid die ik in dieren zie, totaal niet zie in mensen. En dan bedoel ik kleine kinderen of baby's, als ik ze niet persoonlijk ken kan ik ze ook niet leuk, lief of schattig vinden. Ik weet dat het gek klinkt, maar het is wel hoe ik het ervaar. Doe mij maar een klein, onschuldig, rennend eendje, in plaats van lachende baby. 

Als ik op weheartit.com rondneus, blijf ik elke keer opnieuw automatisch hangen bij een diertje, maakt niet uit wat het is. Oooh, wat is die lief! En zo gaat het maar door, haha.

Zo. Dat was een enorm vaag en onsamenhangend verhaal over schattigheid. Laat me het vooral weten als jullie hier niet van houden, dan hou ik me de volgende keer in. Maar zeg nou zelf, zijn ze niet schattig?