Af en toe heb ik van die momenten dat ik het allemaal even niet meer weet. Te veel gedachtes die door mijn hoofd tollen, te veel ideeën, vragen of andere hersenspinsels. Ik wil orde in mijn hoofd, maar hoe lukt dat met zo veel om over na te denken?
Ik ben een denker, een piekeraar. Iemand die niet gemakkelijk over haar gevoelens en gedachtes praat en alles daarom lekker opkropt ergens achterin haar hoofd. Wanneer ik maar niet in slaap kom door die vele vragen door mijn hoofd, die allemaal beantwoord willen worden. Hoe gaan we dit doen, hoe gaan we dat doen? Kan het dan nooit even stil zijn in mijn hoofd?
Ook al voel ik me nog zo slecht of vervelend, ik laat het niet snel merken, want mijn zwaktes laten zien aan anderen, daar ben ik nooit goed in geweest. Ik vind het moeilijk om om hulp te vragen of iemand te vertellen hoe ik me werkelijk voel.
Mensen die me voor het eerst ontmoeten zullen me een gek meisje vinden, altijd vrolijk, spontaan en grappig. Ik denk daarom ook niet dat mensen snel doorhebben dat ik me vanbinnen soms totaal niet zo voel. Ik ben bang dat ik door die glimlach op m'n gezicht nooit serieus genomen wordt. Behandeld worden als een grap doet pijn. Waarom lach ik dingen altijd weg, terwijl ik vanbinnen wel kan janken?
Mijn blog geeft me de kans alle opgekropte shizzle in mijn hoofd op orde te brengen, zoals nu. Even bezig zijn met wat ik leuk vind, en de dingen opschrijven als ik er het aan niemand anders kwijt wil of kan.
Een gesloten iemand, dat ben ik.
